die diary

นี่เป็นบันทึกของฉันเอง... บันทึกที่ฉันเขียนในวันที่ฉันรู้สุึกเหมือนตายไปแล้ว ต้องขอโทษหากใครอ่านแล้วมันจะทำให้คุณเครียดไปกับฉันด้วย แต่อย่างน้อยก็ขอให้ฉันได้ระบายมันออกมาบ้างก็ยังดี ก่อนที่ฉันอาจจะตายไปพร้อมกับไดอารี่นี้จริงๆ ฉันแค่กำลัง...เสียใจ

ฉันชื่อมุข เป็นเด็กสาวธรรมดาคนหนึ่ง คุณคงไม่รู้จักฉันหรอกเพราะฉันไม่ใช่คนดังอะไร เป็นเพียงเด็กมอปลายคนหนึ่งเท่านั้น วันนี้ฉันมีความทุกข์และฉันหวังว่าไดอารี่จะอยู่เป็นเพื่อนฉันในวันที่ฉันรู้สึกอ้างว้างเกินไป... จริงๆ แล้วฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัว มีความฝันนั่นคือการได้เป็นหมอ ... ไม่ใช่ว่าฉันถูกบังคับ แต่ฉันอยากเป็นเอง ... จุดเริ่มต้นมันอยู่ที่ฉันไปเรียนพิเศษแล้วเกิดชอบวิชาชีววิทยา รวมถึงตอนนี้ที่ฉันรูกสึกว่า การได้เป็นหมอนั้นเป็นอะไรที่คุ้มค่ามากที่สุดแล้วกับการเรียน เพราะการที่เรายอมเหน็ดเหนื่อยกับความรู้ทุกอย่างที่เรามี เพียงเพื่อช่วยชีวิตคนหนึ่งได้ บอกเลยว่า แม้แต่เงินทองก็ไม่สำคัญอีกต่อไป ... ความฝันของฉันมันช่างยิ่งใหญ่ซะเหลือเกิน จนฉันรู้สึกว่าตัวเองนั้นยิ่งเล็กลงทุกวัน...
เมื่อวานนี้เป็นวันที่ฉันเพิ่งสอบ 7 วิชาสมัญซึ่งเป็นเหมือนเป็นด่านแรกของการเข้าไปเป็นแพทย์ เพราะการสอบหมอนั้นต้องใช้ถึง 3 ดานนั่นคือ สอบ7วิชา สอบความถนัดแพทย์ และ โอเนต เหอะๆ เมื่อตอนที่ฉันยังอยู่ม.4ฉันเคยคิดว่าการสอบในวันนั้นของฉันจะต้องพร้อมมากแล้วแน่ๆ แต่หลังจากที่ฉันได้ผ่านสนามสอบมา 3 ที่ มันก็ทำให้ฉันได้รู้ว่า ยังไม่พร้อมสักนิดเดียว
และแน่นอนวันนี้เป็นวันที่ประกาศคะแนน การสอบกลางภาคที่โรงเรียน และฉันสอบตก4 วิชา มันเกิดคำถามในตัวเองเป็นอย่างมากว่านี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่... และแน่่นอนว่าคำตอบคือ T T ฉันกำลังร้องไห้อยู่ ....
ฉันคิดวนไปวนมา และถามตัวเองซ้ำๆว่าฉันกำลังทำอะไร... ฉันทำผิดอะไร...ทำไมฉันถึงได้รู้สึกแย่มากขนาดนี้!
หรือเพราะนี่อาจจะเป็นครั้งแรก ที่ฉันตกมากขนาดนี้ ...
การมองเพื่อนในห้องเดียวกัน และเพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน ไปไหนก็ไปด้วยกัน ได้คะแนนที่่มากกว่านั้น มันไม่ง่ายเลย
แม้ว่าจะพยายามบอกตัวเองว่าไม่ต้องไปแข่งกับใคร แต่เอาเข้าจริงมันก็ทำไม่ได้
ฉันพยายามยิ้ม:) แต่ในใจร้องไห้แบบสุดๆ ...
จริงๆแล้วฉันมีคนรอบข้างมาก .... มากเหลือเกิน .... แต่ฉันรู้สึกว่ามันอ้างว้างเกินไป เพราะเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันกำลังเสียใจอยู่
ฉันเหนื่อย!บอกตามตรง! เพราะฉันรู้สึกว่า มันควรจะจบได้แล้ว การแข่งขัน แบบนี้มันควรจะจบ!!
มันไม่รู้สึกดีเลยสักนิดถ้าเพื่อนที่เดินข้างเราสอบตก...แต่เราผ่าน เดินกลับบ้านด้วยอาการตาเหม่อลอย ไม่พูดด้วย แววตาเศร้า ...นั่นคือสภาวะหนึ่ง กับอีกสภาวะหนึ่ง คือ การพูดๆๆๆๆว่าตกๆๆๆ แล้วก็ร้องไห้ข้างเรา
เมื่อก่อนนี้ฉันยังไม่เข้าใจกับอาการที่เป็น ....
แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว เพราะอาการเหล่านั้นคือฉันเอง...
ฉันรู้สึกว่าอ้างว้างเกินไป ยิ่งใกล้วันจบมากเท่าไหร่ เพื่อนยิ่งน้อยลง ... ทุกคนเดินไปตามทางของตัวเอง
บอกเลย ว่าาฉันไม่มีความสุข ความทุกข์ทั้งหมด มันทำให้รู้สึกว่า "ฉันอยากกลับบ้าน"
บ้านที่เมื่อก่อนนี้ฉันรู้สึกว่าโลกทั้งโลกมันเป็นของฉันเพียงคนเดียว
บ้านที่ฉันมีความสุขกับสิ่งที่่เป็น ไม่ต้องแข่งกับใคร ไม่ต้องเหนื่อยทำกับสิ่งที่ไม่รู้สุดท้ายปลายทางจะเป็นอย่างไร...
ฉันนั่งอัพสเตตัส คำหนึ่งนั่นคือ "แย่"
ไม่ต้องบอกก็รู้ ไม่ใช่เพียงสถานะแต่หมายถึงสภาพจิตใจด้วย
ก่อนหน้าที่จะสอบ 7 วิชาสามัญ
ฉันเพิ่งเลิกกับคนเคยรัก... คงต้องใช้คำนี้เพราะไม่รู้ว่าใช่สถานะคนรักหรือเปล่า
เขาเงียบหายไป ตั้งแต่วันปิดคอร์สเรียน เมื่อเทอมหนึ่งฉันพยายามไปหาเขา แต่ฉันก็รุ้ว่าเขาเปลี่ยนไป...
เขาไม่เหมือนเดิม ไม่ดีใจที่มาหา
นั่นคือความเหินห่างทั้งหมดที่มี.. หลังจากนั้น 3 เดือนเราก็ไม่มีเวลาได้เจอกัน
เขาตอบไลน์ฉันบางครั้ง แต่ตอบทุกอย่างเป็นคำๆ จนฉันเริ่มไม่ไหว ถ้าจะเลิกก็น่าจะเลิกไปเลย
วันที่ 31 มกรา ฉันตัดสินใจบอกเลิกแต่เขากลับ ส่ง "??"มาให้...
สุดท้ายฉันก็เลยตัดสินใจ เลิกติดต่อเขาโดยสิ้นเชิง เพราะฉันสบายใจกว่า การมานั่งรอคำตอบเป็นคำๆ จากคนที่เราก็ไม่รุ้ว่าเขาเปลี่ยนใจจากเราไปแล้วหรือยัง ?
จนกระทั่งวันนี้ ฉันรู้สึกว่าชีวิตฉันมันค่อนข้างแคบลงทุกวัน ... เหมือนใกล้จะจบแต่ก็ไม่รู้เมื่อไหร่ ...
ฉันเดินมาไกลเหลือเกิน...จนบางครั้งก็รู้สึกว่า ตายๆไปเลยง่ายกว่า
ฉันท้อเกินกว่าจะฟังเสียงคนบอกว่า คุณก็แค่ท้อ ...นอนสักพักก็จะดีีขึ้น
ใช่!นอนน่ะดี แต่พอตื่นแล้วทุกอย่างก็เหมือนเดิม ฉันรู้ว่าทุกคนก็เป็นเหมือนกัน เด็กม.6 ก็คงจะเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าผ่านจุดนี้ไปได้ ทุกอย่างก็คงจะดีขึ้นมั้ง ???
ฉันจะพยายามยิ่ม ^ ^ พร้อมกับน้ำตา ... อดทนรอวันประกาศผลแล้วจะมาเล่าให้เธอฟังอีกนะ ไดอารี่ของฉัน.. :)